Potężna wówczas Fabryka założona została w
roku1882, jako małe przedsiębiorstwo prywatne, przez inżyniera Augusta
Ventzkiego- późniejszego radcę handlowego i dyplomowanego doktora inżyniera. Dzięki
niezwykłym zdolnościom organizacyjnym i gruntownej fachowej znajomości pracy
właściciela firmy – fabryka A.Ventzki wzrosła do poważnych rozmiarów.
W roku 1897
firma, będąca wyłączną własnością inż. A. Ventzkiego przekształciła się na
Towarzystwo Akcyjne konkurując skutecznie swoimi wyrobami pierwszorzędnymi
fabrykami maszyn w Niemczech.
Najlepszym dowodem wielkiego rozmiaru firmy było
zorganizowanie eksportu do Rosji i państw pozaeuropejskich a fabrykaty firmy
szeroko rozsiane po świecie zjednały fabryce światową sławę.
W roku 1919 fabrykę przejął ponownie na wyłączną własność A.Ventzki,
pod którego sprężystą ręką rozrastała się coraz bardziej, a w sierpniu 1920
roku przechodzi na własność Polskiego Towarzystwa Akcyjnego, pod nazwą
„Pomorska Fabryka Maszyn”
W październiku 1920 roku Towarzystwo weszło w posiadanie
drugiej fabryki maszyn i narzędzi rolniczych, egzystującej w tym czasie pod
firmą R.Peters w Chełmie- a w początku roku 1921 nabyło słynną fabrykę
obrabiarek do drewna C.Blumwe i Syn w Bydgoszczy.
Jednocześnie zmieniono dawną firmę na „UNIA” Zjednoczone
Fabryki Maszyn, dawniej A. Ventzki, Blumie i Peters Sp. Akc, Bydgoszcz-
Grudziądz – Chełmno
W ten sposób firma, wykazując niezwykłą żywotność i energię,
osiągnęła w zakresie produkcji jedno z pierwszych miejsc w Rzeczypospolitej.
Zakres produkcji poszczególnych fabryk przedstawiał się
następująco:
Zakłady Centralne w Grudziądzu:
produkują pługi jedno i wieloskibowe ( własne patenty), brony
polowe, łąkowe, kultywatory i brony sprężynowe ( własne patenty), pielniki,
obsypniki, siewniki rzędowe do zbóż i buraków (własne patenty), grabie konne,
kartoflarki, parniki, gniotowniki, płuczki, znaczniki- dołowniki, siewniki,
jako nowość w owym czasie rzędowe „Turbo” dla gospodarstw małorolnych i
siewniki- kupkowniki do zbóż i buraków.
Fabryka w Grudziądzu była znakomicie położona, linia
kolejowa Gdańsk – Warszawa i w pobliżu rzeka Wisła –pozwalająca na niezwykle
szybką obsługę. Do załadowania większych transportów fabryka własną bocznicę
kolejową.
Fabryka produkowała swe wyroby jedynie masowo( seryjnie) -
uwagą, że praca rąk ludzkich była systematycznie zastępowana maszynami. Ilość
obrabiarek stale wzrastała. Siłę pędną fabryka czerpała z własnej centrali
parowo- elektrycznej. Fabryka posiadała specjalny dział remontowo-instalacyjny,
bogato wyposażony w obrabiarki, produkujące niezbędne narzędzia, przyrządy, a
nawet maszyny specjalne, niezbędne dla produkcji głównej.
W skład fabryki wchodziły warsztaty: odlewnia, stolarnia,
ślusarnia, tokarnia, kuźnia, budowa siewników i budowa lokomobil.[1]
Oprócz tego były dokonywane różne odlewy na zamówienie i poważne remonty.
Największy zbyt wyrobów fabryki był w kraju i wyrażał się w 90 % obrotów ogółem,
pozostałe to eksport – kraje bałtyckie, Rumunię i Turcję oraz Brazylię.
Fabryka w Chełmnie (
dawniej R.Peters)
Produkowała: młocarnie, sieczkarnie, kieraty, wialnie i.t.p.
dla rolnictwa. Fabryka początkowo obsługiwała jedynie najbliższy rejon.
Towarzystwo rozwinęło do wymiarów większych, pozwalających na wyroby
udoskonalone, mające zbyt w Polsce. Fabryka ta, podobnie jak i centrala, była
korzystnie położona, gdyż umożliwiała korzystanie tak z kolei na miejscu, jak
szlaku wodnego korytem Wisły. Produkcja roczna przedstawiała się w wysokości
ca.2500 sztuk maszyn, wagi około 500 ton. Dodać jednak trzeba, że oprócz produkcji
maszyn, fabryka dokonywała wiele remontów i dostaw różnych części zapasowych.
Zbyt produkowanych maszyn obejmował jedynie teren Polski.
Fabryka w Bydgoszczy (
dawniej C.Blumwe i Syn)
Produkowała: traki, piły taśmowe, heblarki, tokarki,
gonciarki i wszelkie inne maszyny do obróbki drewna wg własnych patentów.
Fabryka ta, została rozbudowana, by sprostać nowemu zwiększonemu popytowi
polskiego przemysłu drzewnego, którego potrzeby w znacznej części sama
zaspakajała. Miasto Bydgoszcz, centrum komunikacji
kolejowej i wodnej, było już bogatym ośrodkiem przemysłowym, co dało silną
podstawę tej fabryce. Surowce sprowadzane były przeważnie z hut polskich, a
bardzo małej tylko ilości z zagranicy.
[1] –
początkowo był to przewoźny zespół napędowy, zawierający: kocioł
parowy, maszynę parową i urządzenie
transmisyjne (np. koło pasowe), konstrukcyjnie zbliżony do małego parowozu,
ale bez własnego napędu. W miarę rozwoju konstrukcji dodawano przymiotniki
uściślające, ale zawsze był to zespół napędowy stanowiący zwartą całość w
przeciwieństwie do siłowni z wydzielonym kotłem
i silnikiem.
Przeważnie silnik parowy był mocowany na kotle, rzadziej do jego
boku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz